Tercihler arasında siyah renk mevcut mu acaba? Bu kadar karanlıkta olmayı istiyor muyuz? İnsanların bize dayattığı başarı, gelecek, yarın ve hatta dün için bu kadar karanlığa mecbur muyuz?
Halbuki en kolay şey hislerimiz... Hissetmek o kadar kolay ki duyguları, acıyı, mutluluğu, huzuru, hatıraları. Bunları söylemek her şeyi zorlaştırıyor. Gün geçtikçe en basit doğruları söylemek bile en zor işlerden biri oluyor. Eminim ki sevdiğini söyleyebilmek herkes için kolaydı ama; İLK KEZ sadece. Her şey gibi onun da ilki çok değerliydi. "Seni Seviyorum" diye haykırmak yüreğin en derinlerinden. Sığ bir suya elini daldırıp onlarca değerli taşı bir seferde çıkarabilmek kadar güzel, sürükleyici ilk sevgi cümlemiz.
Peki şimdi? Bu değerli taşları oradan çıkarmak neden bu kadar zor oldu? Kim yaptı bunu? Söylediğimiz kişi mi? Daha önce çıkardığımız taşları kaybetme korkusu mu? Bence hiç biri... İlk kez seni seviyorum dediğimiz kişi; bütün o değerli taşları sanki hiç bitmeyecekmiş gibi harcadı. En azından benim için. Dudaklarımdan dökülen her bir değerli taşı benden daha çok sevdiği birileri için, benden daha çok sevdiği bir şey için harcadı umarsızca.
Yazılan bütün şiirler bir Facebook profilinde bir beğeni fazla alabilmek için harcandı sanki, sanki bütün hediyelerim ikinci el satan bir dükkanın ücra köşelerinde tozlandı. Öyle bir his ki, sevdiğim tek oyuncağım elimi dahi süremeden duvara vurulup parçalandı sanki...
Her şeyin sebebi var. Benim uykularımın, şarkılarımın, kızmalarımın, üzülmelerimin, gözyaşlarımın tek bir sebebi varken, o sebebin hiç benim olamadı. Olmadı, yada olamadı. Sonuç olarak ben bu boş sayfaları, boş cümlelerle süslemeye çalışırken, belkide bir ayrılığın en büyük fotoğrafçısı oldu benim değerli taşlarımı hediye ettiğim kişi. Ben o taşları noktasına kadar hatırlarken, belki benim "Seni seviyorum"umu, başkalarınınkiyle karıştıracak kadar zengin şu an... Kim bilir, belkide bu yazıyı okuyordur...
Halbuki en kolay şey hislerimiz... Hissetmek o kadar kolay ki duyguları, acıyı, mutluluğu, huzuru, hatıraları. Bunları söylemek her şeyi zorlaştırıyor. Gün geçtikçe en basit doğruları söylemek bile en zor işlerden biri oluyor. Eminim ki sevdiğini söyleyebilmek herkes için kolaydı ama; İLK KEZ sadece. Her şey gibi onun da ilki çok değerliydi. "Seni Seviyorum" diye haykırmak yüreğin en derinlerinden. Sığ bir suya elini daldırıp onlarca değerli taşı bir seferde çıkarabilmek kadar güzel, sürükleyici ilk sevgi cümlemiz.
Peki şimdi? Bu değerli taşları oradan çıkarmak neden bu kadar zor oldu? Kim yaptı bunu? Söylediğimiz kişi mi? Daha önce çıkardığımız taşları kaybetme korkusu mu? Bence hiç biri... İlk kez seni seviyorum dediğimiz kişi; bütün o değerli taşları sanki hiç bitmeyecekmiş gibi harcadı. En azından benim için. Dudaklarımdan dökülen her bir değerli taşı benden daha çok sevdiği birileri için, benden daha çok sevdiği bir şey için harcadı umarsızca.
Yazılan bütün şiirler bir Facebook profilinde bir beğeni fazla alabilmek için harcandı sanki, sanki bütün hediyelerim ikinci el satan bir dükkanın ücra köşelerinde tozlandı. Öyle bir his ki, sevdiğim tek oyuncağım elimi dahi süremeden duvara vurulup parçalandı sanki...
Her şeyin sebebi var. Benim uykularımın, şarkılarımın, kızmalarımın, üzülmelerimin, gözyaşlarımın tek bir sebebi varken, o sebebin hiç benim olamadı. Olmadı, yada olamadı. Sonuç olarak ben bu boş sayfaları, boş cümlelerle süslemeye çalışırken, belkide bir ayrılığın en büyük fotoğrafçısı oldu benim değerli taşlarımı hediye ettiğim kişi. Ben o taşları noktasına kadar hatırlarken, belki benim "Seni seviyorum"umu, başkalarınınkiyle karıştıracak kadar zengin şu an... Kim bilir, belkide bu yazıyı okuyordur...
"Kim bilir, belki "Seni seviyorum"dur HER ŞEY..."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder