Asıl korku vedalaşma değil , vedalaştıklarımızdır. Gidip dönmemek, dönüp bulamamak, değişmek ya da kaybetmek korkusudur vedanın bir diğer adı. Geleceğe dair içinde uçuşan kelebekler ve geçmişte bıraktığın derin izlerin siyah beyaz kombinasyonu sonucu oluşur en korkunç vedalar. Güneşin yakıp kavurduğu sıcak asfalta değen buz gibi bedenlerin kasveti her şeyi daha zor bir hale getirir. Bir zamanlar hiç bir şeyden korkmadığına inanırken yıllar sonra bütün korkularını bir veda öpücüğü ile sırtına alır ve sonunda ne olacağını hiç bilmediğin uzun yollara koyulur gidersin. El sallamak bir ritüel olmuş ancak içinden geçen koşa koşa inmek ve tekrar tekrar sarılmak vedasından korktuğun her şeye, ağlamak hiç utanmadan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder